Dzieci uczestniczą w ruchu drogowym od najwcześniejszych lat, najpierw w rodzinie, a następnie w przedszkolu, w szkole i w dalszym otoczeniu społecznym.

Ze względu na małą odporność na urazy oraz wysokie ryzyko trwałego kalectwa, dzieci są jedną z najbardziej zagrożonych grup uczestników ruchu drogowego. Wychowanie komunikacyjne już od najmłodszych lat powinno koncentrować się na kształtowaniu u dzieci poczucia ryzyka w ruchu drogowym oraz rozwijaniu umiejętności radzenia sobie w niebezpiecznych sytuacjach. Musimy jednak pamiętać, że doświadczenia dzieci są zbyt małe, aby mogły one oceniać i przewidywać skutki działań własnych i innych osób w ruchu drogowym.

Na zachowania dzieci w ruchu drogowym największy wpływ wywierają rodzice oraz bliskie dzieciom osoby. W edukacji komunikacyjnej potrzeba integracji wielu środowisk, wypracowania konkretnych długofalowych działań realizowanych z konsekwencją i uznania zagadnień bezpieczeństwa ruchu drogowego za problem całego społeczeństwa. Szkoła musi wypracować własny model działań w tym zakresie, integrując swoje środowisko, włączając do nich nauczycieli wszystkich przedmiotów, nie tylko techniki (plastyka przyroda, wychowanie fizyczne), a przede wszystkim rodziców, dla których życie i zdrowie najbliższych jest najważniejsze. Nauczyciel techniki  pełni tutaj rolę inspiratora działań w swoim środowisku szkolnym i pozaszkolnym, przygotowując zakres działań, który jest częścią programu dydaktyczno- wychowawczego szkoły. Treści wychowania komunikacyjnego uczeń powinien przyswajać przede wszystkim poprzez bezpośredni udział w różnych sytuacjach drogowych. Z tego też względu ważne jest preferowanie metod aktywnych, opartych na działaniu i przeżywaniu dzieci. Dają one możliwości konkretyzacji poznawanych zjawisk, przedmiotów, utrwalania wiedzy oraz pogłębiania doświadczeń i przeżyć. Nauczyciel powinien stwarzać takie sytuacje, aby dziecko miało okazję przekonać się, że istniejące zasady ruchu drogowego zostały stworzone w trosce o bezpieczeństwo wszystkich uczestników dróg.

         Bezwzględnie wzorem zachowań od najmłodszych lat są rodzice. Niestety nie zawsze jest to wzór pozytywny i świadomy zagrożeń. Dlatego trzeba przypominać o ich obowiązkach prawnych, uświadamiać i włączać do programu środowiskowego szkoły. Dawanie dobrego przykładu przez nas wszystkich jest najskuteczniejszą, najprostszą i najtańszą drogą do ochrony naszych dzieci przed niebezpieczeństwem na drodze.

 

Cel główny:

Cele Wychowania Komunikacyjnego w II etapie kształcenia stanowią integralną część ogólnych celów edukacyjnych zawartych w podstawie programowej. Są nimi kształcenie nawyków poprawnego zachowania w ruchu drogowym jako pieszy, pasażer, rowerzysta. Ich realizacja przyczyni się do wszechstronnego rozwoju uczniów, kształtowania zachowań prozdrowotnych i proekologicznych  rozwoju samodzielności oraz podejmowania odpowiedzialności za siebie i najbliższe otoczenie.

 

Cele szczegółowe:

1.     Wdrażanie do zdyscyplinowania i utrwalania prawidłowych nawyków zachowań na drodze.

2.     Wyposażenie  w wiadomości niezbędne do zrozumienia zasad świadomego uczestnictwa w ruchu drogowym.

3.     Kształtowanie umiejętności obserwacji i oceny sytuacji na drodze oraz podejmowania właściwych decyzji.

4.     Doskonalenie stosowania zasad i przepisów o ruchu drogowym.

5.     Wdrażanie do prawidłowej interpretacji i stosowania hierarchii ważności norm, znaków, sygnałów i poleceń drogowych.

6.     Poznanie przepisów regulujących bezpieczeństwo i porządek w ruchu drogowym poza terenem zabudowanym.

7.     Poznanie przyczyn wypadków drogowych, spowodowanych przez pieszych, pasażerów i rowerzystów oraz wdrażanie do ich unikania.

8.     Poznanie sposobu postępowania kierującego rowerem w razie przybycia na  miejsce wypadku.

9.     Wyrabianie umiejętności planowania bezpiecznego spędzania wolnego czasu.

10.   Doskonalenie umiejętności wykorzystania zawartości apteczki pierwszej pomocy.

11.   Wdrażanie do prawidłowego postępowania w razie wypadku.

12.   Przygotowanie uczniów do uzyskania uprawnień na kartę rowerową.

13.   Uświadomienie roli roweru jako ekologicznego środka w turystyce i wypoczynku.